Ο ΕΧΘΡΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Μια ακόμα 24ωρη απεργία από τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αυτή τη φορά με το σύνθημα να μην περάσουν τα μέτρα που εξοντώνουν κοινωνία και οικονομία. Ένα περιεχόμενο που επανέρχεται κάθε φορά όταν αποφασίζουν να κυρήξουν μια 24ωρη ή 48ωρη απεργία η οποία λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για το σύστημα. Αυτοί που κάνουν πίσω σε όλες τις διεκδικήσεις των από κάτω και συνδιαλέγονται με τους κυβερνώντες και την εργοδοσία, αυτοί που κατέχουν εξέχουσες θέσεις στα κόμματα τους, είναι οι ίδιοι που σε καλούν για λίγες ώρες να απεργήσεις και μάλιστα με ένα πλαίσιο ηττοπάθειας και εκτός πραγματικότητας. Εμείς, υποστηρίζουμε τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας και θέλουμε να ανατρέψουμε τα σχέδια των γραφειοκρατών για ''ησυχία, τάξη και ασφάλεια'', παλεύουμε να τη μετατρέψουμε σε ασυμφιλίωτο απεργιακό αγώνα διαρκείας με καταλήψεις σε χώρους δουλειάς για να παγώσει ολόκληρη η παραγωγή, για να μείνουμε στους δρόμους μέχρι την καθολική κοινωνική απελευθέρωση.
Η επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν αφήνει περιθώρια για το ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός απέναντι στον οποίον πρέπει να κινηθούμε επιθετικά. Για μας τους αναρχικούς, όποιο και αν είναι το προσωπείο που φοράει το κράτος σε κάθε εποχή ανάλογα με τις επιδιώξεις του είναι ο εχθρός της ζωής μας και της ελευθερίας μας, είναι ο υπεύθυνος για όλα τα δεινά των από κάτω. Υπήρχε περίοδος όπου ο καπιταλισμός έκανε την επιλογή του λεγόμενου κοινωνικού κράτους. Διεκδικήσεις των εργαζομένων και των αδύναμων της κοινωνίας έβρισκαν μέσω διεκδικητικών αγώνων με ρεφορμιστικά προτάγματα κάποια απήχηση στον κρατικό μηχανισμό και ορισμένες φορές ικανοποιούνταν κάποια αιτήματα. Στη σημερινή συγκυρία, το να πιστεύει κάποιος αυτό και μάλιστα να εκφράζεται επίσημα ως θέση από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ αλλά και κόμματα της αριστεράς είναι ανεδαφικό, υποκριτικό και κρύβει σκοπιμότητες.
Και πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς, όταν αυτοί που <<ντύνουν>> τους κοινωνικούς αγώνες με τέτοια αιτήματα έχουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό; Χέρι που σε ταϊζει δεν το δαγκώνεις λέει ο λαός πολύ εύστοχα. Τα εκατομύρια των από κάτω όμως δεν έχουν να περιμένουν τίποτα. Και όσο βαθαίνει η κρίση τόσο μεγαλύτερη θα είναι η επίθεση που δεχόμαστε, τόσο θα ανεβαίνουν τα ποσοστά αυτοκτονιών, τα ποσοστά ανθρώπων που δεν έχουν να φάνε και η εξαθλίωση θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ανθρωπιστική κρίση.
Με αυτά τα δεδομένα, τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις πρέπει να μπουν σε μια νέα βάση, η οποία θα ορίζεται από τα κάτω και θα απηχεί τις πραγματικές ανάγκες οι οποίες για να ικανοποιηθούν θα πρέπει να έρχονται σε ευθεία ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ούτε θέλει ούτε μπορεί να οργανώσει έναν αγώνα μέχρι τέλους. Πρέπει μέσα από νέες μορφές αυτοοργάνωσης να κάνουμε πράξη το σύνθημα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας μέχρι να τους ανατρέψουμε, για να ανοίξουμε το δρόμο της οριστικής ρήξης με το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτοί έχουν πάρει τις αποφάσεις τους, ώρα να τις πάρουμε και εμείς.

ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΜΠΛΟΚ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ
ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΜΙΑ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ

Μεταπολίτευση.  Η αναρχία ξαναγεννιέται στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά όμως ως χώρος και όχι ως κίνημα. Οι σταθερές παραμένουν οι ίδιες και η ιστορία τις δικαιώνει πανηγυρικά: καμία συμμετοχή σε εκλογικές διαδικασίες οι οποίες  το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν ψευδαισθήσεις, στάχτη στα μάτια των από κάτω και στην ουσία να διατηρούν στο ακέραιο την αστική δημοκρατία. Θέλουμε να καταργήσουμε την αστική δημοκρατία και στη θέση της να μη βάλουμε καμία καινούργια εξουσία αλλά τις ελεύθερες κοινότητες – ομοσπονδίες.

Σε επίπεδο δρόμου κρατάμε πάντα την ποιο συγκρουσιακή στάση απέναντι στο κράτος και τους μηχανισμούς του, πολλές φορές με κινδύνους τεράστιους που ελλοχεύει αυτή η στάση μας αλλά με πλήρη συνείδηση για αυτό. Απέναντι στην αριστερή ατολμία που ως μια εξήγηση είναι η συμμετοχή της και ο εναγκαλισμός  της με το αστικό κράτος και τις αυταπάτες που δημιουργεί, κάνουμε πάντα την επιλογή της μετωπικής σύγκρουσης και ρήξης με τους από πάνω, καθώς εμείς πραγματικά δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες μας.

Σε επίπεδο καθημερινότητας, δίνουμε άλλη νοηματοδότηση στο πως αντιλαμβανόμαστε μια σειρά από θέματα όπως η τέχνη, η διασκέδαση και η αντίληψη μας για τον κοινωνικό χώρο. Με βασικό άξονα την αντιεμπορευματοποίηση δείχνουμε στην πράξη ότι τα αγαθά είναι κοινωνικά και μπορούν όλοι να έχουν πρόσβαση σε αυτά. Με ακρογωνιαίο λίθο των πρακτικών μας αυτών την αμοιβαιότητα καταφέρνουμε και επανατροφοδοτούμε χρόνια τώρα πλήθος εκδηλώσεων και γεγονότων και αποδεικνύουμε στην πράξη ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από την πεπατημένη του ανθρώπου-καταναλωτή-ανταγωνιστή-αποξενωμένου.

ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ KAI ZOYME ΕΝΑ ΑΙΩΝΙΟ ΠΑΡΟΝ; (Με δεδομένο στην ανάλυση που θα ακολουθήσει ότι ο αναρχικός δεν μπορεί παρά να είναι κοινωνιστής θα καταθέσω τις απόψεις μου και αυτό που προτείνω).

Η αναρχία λοιπόν, κάνοντας  πάλι την εμφάνιση της στην Ελλάδα στη μεταπολίτευση συγκροτήθηκε και παραμένει ως χώρος. Από κει ξεκινάει και η 40χρονη περιστροφή της γύρω από τον άξονα της. Όντας χώρος αναπόφευκτα φτάνεις μέχρι ενός σημείου. Και το σημείο αυτό χαρακτηρίζεται από μεγάλη δόση αυτοαναφορικότητας – εσωστρέφειας. Αναρχικές ομάδες και ατομικότητες είτε δεν συνομιλούν μεταξύ τους είτε βγάζουν από κοινού κάποιες δράσεις δίχως να θίξουν ποτέ βαθύτερα ζητήματα. Απλά το ένστικτο της επιβίωσης του χώρου και να βγουν και τα νούμερα για να γίνει κάτι.

Παράλληλα, δημιουργείται αυτό που ονομάζουμε παρυφές του χώρου οι οποίες δεν είναι αναρχικές. Είναι από ομάδες χούλιγκαν των γηπέδων μέχρι εναλλακτικά άτομα τα οποία είδαν φως και ήρθαν, και καλά έκαναν και ήρθαν, αλλά πως θα μπορέσεις όταν είσαι χώρος να τους δώσεις μια προοπτική να δουν πολιτικά τα πράγματα; Δεν μπορείς...

Το κυκλωμένο  άλφα (το οποίο σημαίνει συγκεκριμένα πράγματα), έγινε απλά ένα είδος lifestyle στο χέρι του καθένα. Πήρε προεκτάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά που πρεσβεύει. Έγραψε σε τοίχους σκατά στον έλληνα εργάτη. Φαντάζεστε αντίστοιχο σύνθημα με σφυροδρέπανο; Όχι  φυσικά...γιατί όμως; Γιατί αυτοί που βάζουν το σφυροδρέπανο όσο και να διαφωνούμε μαζί τους έχουν ένα πλεονέκτημα το οποίο δεν είναι άλλο από την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Πως θα παρέμβεις στην κοινωνία, πως θα αναπτύξεις το πρόταγμα σου αν ο καθένας λέει τα δικά του και μάλιστα με τόση απόκλιση και εχθρική προς την κοινωνία πολλές φορές διάθεση; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Και πέρα από αυτό, γίνεσαι και εύκολη λεία στον κάθε λασπολόγο του κράτους να παίζει το βρώμικο παιχνίδι του πίσω από την πλάτη σου και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα.

Για όλους αυτούς τους λόγους και κρίνοντας ιστορικά ότι η αναρχία όσες φορές βγήκε στο προσκήνιο δυναμικά (Μάχνο, Ισπανία), το έκανε με αυστηρές δομές και οργάνωση, θεωρώ ότι λύση στις όποιες παθογένειες αλλά και πρόταγμα μπορεί να δώσει μόνο η μετατροπή του χώρου σε ομοσπονδία-συνομοσπονδία. Αυτή η κίνηση θα βάλει δίπλα στο κοινωνικό (που έτσι και αλλιώς το έχουμε) το πολιτικό που απουσιάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Θα δώσει αυτοπεποίθηση και σε εμάς τους ίδιους, καθώς με αμοιβαίες δεσμεύσεις και συναινέσεις θα μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα την κοινωνία και να της πούμε ότι εμείς είμαστε αυτοί και λέμε αυτά σοβαρά, υπεύθυνα και με πρόταγμα.

Δεν πρέπει να μας φοβίζει η έννοια της οργάνωσης και να τη συνδέουμε με την αριστερά. Αυτό αν δεν γίνεται εκ του πονηρού μόνο ως ιστορική άγνοια μπορώ να το δεχτώ και παραπέμπω στη F.A.I. 

Τέλος, μην κλείνουμε τα μάτια στη συγκυρία που διανύουμε. Η επίθεση από το κράτος μεγαλώνει συνέχεια, μέρα με τη μέρα. Πλέον βγαίνουν και οι εφεδρείες του, το φασιστικό παρακράτος. Δεν μπορούμε να μαστε ακόμα χώρος, είναι προφανές. Όσο προφανές είναι ότι πολύ γρήγορα χιλιάδες αριστεροί θα διαψευστούν από μια αριστερή κυβέρνηση και θα μείνουν ξεκρέμαστοι...

Η αναρχία οδηγεί στον κομμουνισμό 
και ο κομμουνισμός στην αναρχία